Steven Callahan 1982 yılında tek başına yelkeniyle Atlantik'i geçmeye çalışırken kaza geçirdi ve teknesi batmaya başladı.Bir cankurtaran botuna sığınmayı başardı;ama ne bulunduğu yer gemilerin geçiş rotasındaydı, ne de botunun kontrolünü elinde tutabiliyordu.Üstelik yiyecek ve içeceği çok azalmıştı; hayatta kalmak için görünürde çok az şansı vardı.
Ama kazadan tam yetmiş altı gün -bir gemi botunun üzerinde yaşanmış en uzun süre- sonra kurtarma botunun üzerinde bulunduğunda hala yaşıyordu.Yola koyulduğu zamankinden daha zayıf ve güçsüz bir halde de olsa hala hayattaydı.
Nasıl hayatta kaldığının hikayesi büyüleyiciydi. Nasıl balık tutmayı başardığı, güneşe karşı cildini nasıl koruduğu konusundaki deneyimleri çok ilginçti.Callahan, hayatta kalmak için deniz suyunu buharlaştırmayı bile başarmıştı.
Ama en dikkat çekici şey, tüm umutların kaybolduğu, mücadele etmeyi sağlayacak şartların ortadan kalktığı bir anda verdiği mücadeleydi. Kurtarma botu delindiğinde bir haftadan fazla zayıf vücuduyla onu tamir etmeye uğraşmış, hava kaçıran botu şişkin tutmak için yorgun düşmüş, müthiş acılar çekmiş; ama hayatta kalmayı başarmıştı. Ciddi derecede susuz kalmıştı, son derece yorgundu, bu durumda her şeyi bırakmak tek seçenek gibi görünüyordu; ama S. Callahan inatla yaşamayı seçmişti.
S. Callahan öyküsünü anlatırken ''Beni hep umut hayata bağladı.'' diyordu. ''Kendi kendime defalarca 'Hayatta kalabilirim' dedim. Gücümü kaybeder gibi olduğum her anda bu sözü tekrarladım.''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder